Τις εκλογές τις κερδίζουν τα αφηγήματα

Τα αποτελέσματα της 21ης Μαΐου αποτέλεσαν για πολύ κόσμο έκπληξη. Ήταν όντως τέτοια, όχι τόσο ως προς τη σειρά που «τερμάτισαν» τα κόμματα αλλά κυρίως για τη διαφορά που πήρε η Νέα Δημοκρατία από το δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για double score όπως θα λέγανε και στο Final Four του μπάσκετ που γινόταν παράλληλα.

Πως φτάσαμε όμως ως εκεί μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας μέσα στα οποία μεσολάβησαν σημαντικά «γεγονότα» που ήταν από μόνα τους ικανά να φθείρουν την οποιαδήποτε Κυβέρνηση; Πώς γίνεται παρά την πανδημία, τα Τέμπη, την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια ακόμα και τις υποκλοπές το κυβερνών κόμμα να διατηρεί και να αυξάνει (κατά περίπου 150.000) τους ψηφοφόρους του; Κυρίως όμως πως είναι δυνατόν η αξιωματική αντιπολίτευση μετά από όλα αυτά να καταποντίζεται;

H απάντηση δεν είναι μονολεκτική ούτε μονοδιάστατη. Έχει αρκετές πτυχές και παραμέτρους, που απαιτούν χώρο και κυρίως χρόνο για μελέτη για να καταγραφούν. Μπορεί όμως κάποιος από καθαρά επικοινωνιακή σκοπιά να δώσει ένα πρώτο συμπέρασμα, μια εξήγηση.

Όσοι ασχολούνται με την πολιτική επικοινωνία γνωρίζουν ότι τις εκλογές τις κερδίζουν τα αφηγήματα. Τα θετικά αφηγήματα συγκεκριμένα. Ο πολίτης προτιμά να ψηφίζει θετικά, αυτό είναι που τον κινητοποιεί περισσότερο. Αυτό συνέβη και τώρα. Με τη μόνη διαφορά πως δεν είχε να επιλέξει ανάμεσα σε ένα θετικό αφήγημα κι ένα αρνητικό. Είχε να επιλέξει ανάμεσα σε ένα αφήγημα καλά δομημένο επικοινωνιακά, αυτό της Νέας Δημοκρατίας που τον προσκαλούσε να προχωρήσει με σταθερότητα, με κανονικότητα και «ηρεμία» κι ένα ερωτηματικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να δομήσει κάποιο ξεκάθαρο αφήγημα. Είχε μια θολή στρατηγική, πρότεινε μια συνεργασία κομμάτων που πρακτικά φάνταζε ανέφικτη, άλλαζε συχνά στάση και γενικά δε δημιουργούσε ασφάλεια στον πολίτη για το σχέδιό του για την επόμενη μέρα.

Στο παραβάν και γενικά την τελευταία εβδομάδα μεγάλη μάζα πολιτών έκαναν την επιλογή τους, δίνοντας ψήφο σε εκείνον που είχε να τους πει μια ιστορία. Που τους περιέγραψε πως περίπου θα είναι τα επόμενα χρόνια. Καταψήφισαν στην ουσία εκείνον που δεν είχε κάτι να τους διηγηθεί, τουλάχιστον όχι κάτι σαφές και ξεκάθαρο, αλλά επέμενε να προσπαθεί να αποδομεί την «ιστορία» του αντιπάλου του.

Κάπως έτσι είχαμε happy end για τον storyteller της υπόθεσης και μπελάδες για το χαμένο που καλείται σε ένα μήνα μέσα να δημιουργήσει αφήγημα και να το επικοινωνήσει προκειμένου να μαζέψει την- πρωτοφανή για κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης- ζημιά που υπέστη υποτιμώντας την ανάγκη του πολίτη για θετικό αφήγημα για τη ζωή του.